Praca z ciałem  w kontekście psychoterapii służy pogłębianiu świadomości siebie, integracji osobowości, kontaktowi z własnymi przeżyciami, emocjami i wspomnieniami zapisanymi w ciele. 

Przybiera bardzo różne formy w zależności od potrzeb i gotowości pacjenta. Może polegać na uświadomieniu sobie swojego sposobu oddychania, napięć w ciele, a może stać się improwizacją w ruchu. Może przebiegać w relacji ze sobą, może też przebiegać w relacji z terapeutą. Terapeuta czasem jest aktywnym uczestnikiem interakcji ruchowej, a czasem milczącym świadkiem doświadczenia pacjenta. Zawsze jednak czuwa nad rozwojem procesu rozumienia.  

​

Ważne są proste zasady tej pracy:

- dbanie o bezpieczeństwo swoje i innych osób.

- możliwość przerwania pracy w każdym momencie.

- uważność na swoje uczucia, skojarzenia, obrazy, które się pojawiają i odczucia z ciała.

- omawianie tego, co się wydarza w kontekście problematyki pacjenta i celów terapii.